Verhaal 2

Op zorgboerderij ‘t Raakeind, gelegen in het mooie Molenschot, werkt een aantal bijzondere mensen samen. Deze boerderij is niet zomaar een plek waar koeien worden gemolken en groenten worden verbouwd; het is een plek waar iedereen er mag zijn, waar iedereen ertoe doet, ongeacht hun achtergrond of beperkingen. Hier werkt een groep mensen met verschillende verstandelijke en lichamelijke beperkingen. Sommigen hebben autisme, anderen een ontwikkelingsachterstand of een disharmonisch ontwikkelingsprofiel. Er zijn ook mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en enkelen met psychiatrische ziektebeelden. En één ding heeft ook deze groep gemeen: ze zijn HULPBOEREN!

Elke ochtend trekken de hulpboeren hun overal en laarzen aan en beginnen zij vol energie aan hun dag. Voor hen is de boerderij niet alleen een werkplek, maar ook een veilige haven waar ze kunnen groeien en bloeien. Er is een Jan, een man met autisme die altijd in stilte werkt, maar duidelijk geniet van de rust die het werk met zich meebrengt. Het voederen van de dieren en het omspitten van de moestuin geven hem een gevoel van voldoening dat hij nergens anders heeft kunnen vinden. Voor het eerst in zijn leven voelt hij zich op zijn gemak en waardevol.

Anna, een vrouw met NAH, vindt haar plekje in de moestuin. Ondanks haar moeite met het onthouden van de juiste volgorde van handelingen, krijgt ze steeds meer zelfvertrouwen door de eenvoudige, maar betekenisvolle taken. Haar begeleider merkte op dat ze langzaam maar zeker een positief zelfbeeld begint te ontwikkelen. “Je doet ertoe, Anna,” zegt hij vaak tegen haar. “Je werk hier is belangrijk en waardevol.” Deze woorden geven haar moed en maakt dat ze elke dag met een glimlach aan de slag gaat.

De zorgboerderij biedt ook ontwikkelingskansen aan mensen met een disharmonisch ontwikkelingsprofiel. Zij vinden het vaak lastig om zich aan te passen aan de snelheid en structuur van het dagelijkse leven. Maar hier, op de boerderij, kunnen zij in hun eigen tempo werken en hun talenten ontdekken. Hun werk, of dat nu het verzorgen van de dieren is of het schoonmaken van de stallen, wordt altijd gewaardeerd en gerespecteerd. Iedereen op de boerderij is gelijkwaardig en iedereen heeft iets bij te dragen.

Op de zorgboerderij is er ook ruimte voor mensen met verschillende psychiatrische ziektebeelden. Voor hen is de boerderij een plek van rust en stabiliteit, waar ze kunnen ontsnappen aan de druk van de buitenwereld en zich kunnen concentreren op simpele, maar betekenisvolle taken. Ze voelen zich gesteund door hun collega’s en begeleiders, die altijd klaarstaan om te helpen en te luisteren.

Elke dag brengt nieuwe uitdagingen en kansen met zich mee, maar bovenal is de boerderij een plek van liefde en acceptatie. Hier op de zorgboerderij is er ruimte voor iedereen, ongeacht hun achtergrond of beperking. Hier voelt iedereen zich gewaardeerd en belangrijk. Hier voelt iedereen dat hij mag zijn wie hij is. En dat geeft hen niet alleen voldoening in hun werk, maar ook een diep gevoel van waardigheid en zelfrespect!

Herman, een gepensioneerde leraar, worstelde al tijden met de eenzaamheid die kwam met de ouderdom. Zijn vrouw was een paar jaar geleden overleden en zijn kinderen woonden ver weg. Na jaren van stilte en eenzaamheid vond Herman een nieuw begin op een plaats die hij nooit had verwacht: zorgboerderij ’t Raakeind. Deze boerderij bood ouderen niet alleen een zinvolle dagbesteding, maar ook een kans om hun motorische vaardigheden te behouden, deel te nemen aan de maatschappij en een gevoel van verbondenheid te ervaren.

Herman was daar welkom.

Herman arriveerde vroeg in de ochtend op de boerderij. De lucht was fris en gevuld met de geuren van hooi en verse mest. Hij werd verwelkomd door Desiree, de eigenaresse van de boerderij, die hem rondleidde. De boerderij was levendig met activiteiten; er waren dieren om voor te zorgen, tuinen om te onderhouden en zelfs een kleine marktplaats waar producten van de boerderij werden verkocht.

De dag begon met koffie. Het was een gezellig samenzijn met leeftijdsgenoten. Herman voelde zich er meteen thuis. Hij koos er deze ochtend voor om te gaan helpen met het voederen van de dieren. Herman had altijd een liefde voor dieren gehad en het verzorgen van de schapen en geiten bracht hem vreugde. Terwijl hij de dieren voerde, voelde hij zijn handen en armen sterker worden. Het tillen van de voerzakken en het bukken om de bakken te vullen, gaf hem een fysieke uitdaging die zijn lichaam nodig had. Hij blies zijn lichaam weer nieuw leven in. Herman voelde zijn spieren langzaam losser worden. De beweging gaf hem niet alleen fysieke kracht maar ook een mentale oppepper.

Tijdens de lunchpauze zat Herman samen met de andere vrijwilligers en de staf van de boerderij. Ze aten een verse, zelfgemaakte maaltijd en bespraken de gebeurtenissen van die ochtend. De gesprekken waren levendig, stimulerend en vol humor en Herman voelde een band met deze mensen die hij nauwelijks kende. Het was een verademing om te merken dat hij deel uitmaakte van een gemeenschap.

’s Middags stortte Herman zich met enthousiasme op het plukken van groenten in de moestuin. Het was een serene activiteit, waarbij hij in stilte kon nadenken en tegelijkertijd iets nuttigs deed. De andere ouderen op de boerderij werkten samen met hem en ze wisselden verhalen en herinneringen uit terwijl ze werkten.

Aan het einde van de dag keerde Herman moe maar tevreden terug naar huis. Hij had de hele dag hard gewerkt, gelachen en geleerd. De zorgboerderij gaf hem niet alleen een zinvolle daginvulling, maar ook een gevoel van verbondenheid/ waardigheid en een doel. Het werk hielp hem zijn motorische vaardigheden te behouden en door de sociale interactie voelde zich niet langer eenzaam of nutteloos. Hij realiseerde zich dat hij, ondanks zijn leeftijd, nog steeds veel te bieden had.

Herman wist dat zijn tijd op de zorgboerderij niet alleen goed was voor hem, maar ook voor zijn kinderen. Ze hoefden zich minder zorgen te maken over zijn welzijn, wetende dat hij actief en gelukkig was. De boerderij had hem een tweede leven gegeven, een leven vol betekenis en vreugde.

Met een glimlach op zijn gezicht viel Herman die avond in slaap, dankbaar voor de zinvolle dag die achter hem lag en hoopvol voor de vele dagen die nog zouden komen. Hij had zijn plek gevonden, een plek waar hij nog steeds een verschil kon maken en waar hij zijn dagen zinvol kon doorbrengen.